Sala Edukacyjna
Ścieżka edukacyjna LIPOWICA
Z myślą o najmłodszych odkrywcach lasów przygotowaliśy nową ścieżkę edukacyjną.
Ścieżka LIPOWICA powstała na terenie Leśnictwa Łętownia. Rozpoczyna się w Przemyślu przy ul. Armii Krajowej, przy parkingu naprzeciwko parku miejskiego, a kończy na ul. Wysockiego, w pobliżu przystanku autobusowego. Kierunek przejścia nie ma znaczenia.
Trasa ma długość około 1,7 km i prowadzi przez niewymagający, łatwy teren. Na trasie umieściliśmy kilka gier edukacyjnych związanych z lasem. Czas przejścia jest indywidualny, uzależniony od czasu poświęconego poszczególnym grom interaktywnym.
Mijane gry z ławeczkami mają zachęcić szczególnie dzieci i wspomóc w leśnym spacerze.
Zapraszamy do lasu!
Pamiętajcie, że w lesie obowiązują pewne zasady.
Na trasie nie ma koszy na śmieci, wszelkie odpadki należy zabrać ze sobą.
Psy w lesie należy prowadzić na smyczy.
Trasa jest niewymagająca, ale prowadzi przez las, przyda nam się więc odpowiednie obuwie i strój chroniący przed ukąszeniami komarów czy kleszczy.ŚCIEŻKA PRZYRODNICZO-EDUKACYJNA "DOLINA HOŁUBLI"
Ścieżka znajduje się w leśnictwie Wapowce w malowniczej dolinie potoku Hołubla. Początek i koniec ścieżki to „zielona klasa” wraz z miejscem postoju pojazdów. Zielona klasa to ogrodzony teren z drewnianymi wiatami z ławostołami, miejscem na ognisko i grillem. Znajdują się tu ciekawe tablice edukacyjne, atrakcyjne nie tylko dla najmłodszych. Miejsce to przeznaczone jest do prowadzenia zajęć edukacyjnych dla grup zorganizowanych, a także do indywidualnego spędzania czasu przez turystów i odwiedzających to miejsce.
Wzdłuż ścieżki znajdują się drewniane wiaty przy miejscach odpoczynku wraz z wyposażeniem (stoły, ławki, stojaki na rowery, kosze na śmieci) oraz tablice informacyjne.
Cała ścieżka ma długość ok. 6 km i prowadzi w formie pętli przez las przy Rezerwacie Przyrody „Przełom Hołubli”. Decydując się na przejście całej ścieżki należy pamiętać o odpowiednim ubiorze dostosowanym do terenu i aktualnych warunków atmosferycznych (teren typowo leśny, podgórski), można również zrezygnować z wariantu terenowego i wrócić mniej wymagającą drogą leśną (przejście drogą leśną „tam i z powrotem” – długość ok. 4 km).
Dojazd do Doliny Hołubli: od Przemyśla drogą wojewódzką 884 w kierunku Dubiecka, za miejscowością Wapowce należy skręcić w prawo (w dół), z drogi widoczna jest tablica kierunkowa z nazwą ścieżki.
Materiały do pobrania
Aula edukacyjna
Przy siedzibie Nadleśnictwa mieści się aula edukacyjna. Niegdyś budynek pełnił funkcję magazynu, dziś przystosowany jest do prowadzenia zajęć z zakresu edukacji leśnej i ekologicznej. Aula dzieli się na dwie części, wykładową i do zajęć kameralnych. Pierwsza z nich wyposażona jest w nowoczesny sprzęt audiowizualny, 40 krzeseł konferencyjnych z pulpitami do pisania. Znajduje się tu również pomieszczenie pomocnicze, obecnie przeznaczone na wystawę prac konkursowych. W drugiej części znajduje się pięć dębowych stołów z ławkami, przystosowanych dla dzieci. Ta część wyposażona jest w dużą ilość pomocy dydaktycznych, m.in. ruchome tablice, plansze edukacyjne, makiety i inne. Miejsce jest idealne do prowadzenia warsztatów. Aula systematycznie jest doposażona w nowe materiały pomocne w edukacji. Sala wyposażona jest w klimatyzację i wentylację mechaniczną.
Na auli odbywają się zajęcia edukacyjne dla różnych grup wiekowych, szkolenia, spotkania, a także konkursy realizowane przez Nadleśnictwo Krasiczyn.
Najnowsze aktualności
Na nowo odkryty bezlist okrywowy (Buxbaumia viridis)
Na nowo odkryty bezlist okrywowy (Buxbaumia viridis)
W recenzowanym, ogólnodostępnym czasopiśmie poświęconym leśnictwu i ekologii lasu Forests (ISSN 1999-4907), wydawany co miesiąc online przez MDPI (Szwajcaria), opublikowany został artykuł na temat występowania bezlistu okrywowego w Bieszczadach. MDPI jest największym wydawcą, o otwartym dostępie, na świecie i piątym co do wielkości wydawcą ogółem pod względem liczby publikacji w czasopismach.
Artykuł jest dostępny bezpłatnie na stronie MDPI w języku angielskim: https://www.mdpi.com/search?q=bieszczady
Do pobrania artykuł w języku polskim tu.
Publikacja pokazuje, że prowadzona od kilku dziesięcioleci gospodarka leśna na terenach objętych badaniami zapewnia właściwe utrzymanie siedlisk dla tego gatunku. Jednocześnie sygnalizuje, że jeśli okaże się, że tak liczne występowanie bezlistu okrywowego jak w Bieszczadach, ma miejsce w innych regionach Polski oraz Europy, to należy zrewidować listę gatunków chronionych w Polsce, z uwagi że podstawą jego ochrony była rzadkość występowania oraz fakt, że ponad połowa stwierdzonych stanowisk pochodziła z bardzo odległych lat.
Artykuł jest wynikiem prac badawczych przeprowadzonych w latach 2017-2018 na terenie Nadleśnictw: Baligród, Cisna, Komańcza, Lutowiska, Stuposiany oraz Bieszczadzkiego Parku Narodowego. Prace te były prowadzone w ramach powszechnej inwentaryzacji gatunków roślin, zwierząt i innych organizmów i parametryzacji wybranych cech biotopów, gdzie jesienne poszukiwania bezlistu okrywowego były jednym z elementów tej inwentaryzacji.
Bezlist okrywowy jest gatunkiem mchu, objętego w Polsce ochroną ścisłą oraz jest przedmiotem ochrony Natura 2000. W projekcie obecnie obowiązującego rozporządzenia Ministra Środowiska w sprawie ochrony gatunkowej roślin, podczas konsultacji społecznych uznawany był za gatunek strefowy (wielkość strefy ochrony - stanowisko wraz z obszarem w promieniu minimum 100 m od jego granic). Uzasadnienie z projektu ww. rozporządzenia brzmiało:
|
Bezlist okrywowy (Buxbaumia viridis) - gatunek rzadki w Polsce, obecnie znany jest jedynie z 20-80 stanowisk, a wiele stanowisk nie zostało potwierdzonych od XIX wieku. Rośnie w znacznym rozproszeniu i w niewielkich populacjach. Preferuje miejsca pozbawione zwartej pokrywy mszystej, ocienione, nieco wilgotne i kwaśne, wyraźnie unika miejsc będących pod wpływem działalności człowieka. Z tych powodów dla zachowania tego gatunku konieczne jest wyłączenie jego stanowisk |
Poniżej natomiast kilka cytatów z przedmiotowego artykułu nie wpisujących się w dotychczasowy stan wiedzy na temat tego gatunku:
1. „W Bieszczadach do czasu przeprowadzenia obecnych badań znane były jedynie 23 pojedyncze, rozproszone stanowiska B. viridis. Uzyskane wyniki pokazały, że gatunek ten występuje powszechnie w Bieszczadach. W ciągu 3 dni pilotażowych poszukiwań w 2017 roku i dwóch tygodni kompleksowych badań w 2018 roku znaleziono dwa razy więcej stanowisk, niż do tej pory w całej Polsce na przestrzeni ponad 150 lat (159).”
2. „Racjonalna gospodarka leśna nie wpływa ujemnie na występowanie B. viridis. Gatunek ten występował bowiem częściej na powierzchniach badań, na których prowadzono pozyskanie drewna niż na powierzchniach, na których nie prowadzono go w ogóle. Nie stwierdzono związku pomiędzy występowaniem B. viridis a czasem, jaki upłynął od wykonania zabiegu. W lasach gospodarczych B. viridis stwierdzana była częściej niż w BdPN co przeczy tezie, że właściwe warunki do trwania populacji tego gatunku występują tylko w obszarach chronionych. Stan ochrony B. viridis oceniono jako właściwy (FV) zarówno dla całego obszaru Natura 2000 Bieszczady PLC180001 jak również tylko dla lasów gospodarczych wchodzący w jego skład.”
3. „W trakcie obecnych badań potwierdzono, że najbardziej preferowanym przez B. viridis substratem jest rozkładające się drewno A. alba. Potwierdzono także możliwość występowania sporofitów tego mchu bezpośrednio na glebie (humusie). Podczas obecnych badań po raz pierwszy dokonano stwierdzeń B. viridis na rozkładającym się drewnie takich gatunków jak Salix sp., Populus tremula czy Alnus incana.”
4. „Uzyskane wyniki badań pozwalają na sformułowanie wniosku, iż B. viridis występuje w Bieszczadach powszechnie na co nie wskazywały wcześniejsze doniesienia z tego terenu. Podobnie może być także w innych rejonach kraju oraz Europy gdzie dotąd również odnotowano tylko pojedyncze stanowiska B. viridis, co oznaczałoby, że liczebność stanowisk i wielkość populacji tego mchu jest niedoszacowana.”
Tekst: Kamil Grałek
