Wydawca treści
rezerwaty
Na gruntach zarządzanych przez Nadleśnictwo Krasiczyn znajdują się następujące rezerwaty przyrody: Rezerwat „Przełom Hołubli", Rezerwat „Skarpa Jaksmanicka", Rezerwat „Leoncina"
Na gruntach zarządzanych przez Nadleśnictwo Krasiczyn znajdują się następujące rezerwaty przyrody:
Rezerwat „Przełom Hołubli"- o powierzchni 46,42 ha, obejmuje atrakcyjne krajobrazowo wzgórza w dolinie potoku Hołubla. Dominującym zbiorowiskiem roślinnym jest grąd w podzespołach: niskim, typowym i wysokim Tilio–Carpinetum stachyetosum, T.-C. typicum, T.-C. caricetosum pilosae. W starodrzewach udział mają lipy – szerokolistna Tilia platyphyllos i drobnolistna T. cordata. Na terenie rezerwatu występuje również żyzna buczyna karpacka w formie podgórskiej Dentario glandulosae-Fagetum collinum oraz podgórski łęg jesionowy Carici remotae-Fraxinetum.
Flora rezerwatu liczy około 166 gatunków roślin naczyniowych, wśród których znajdują się rośliny rzadkie i chronione, m.in.: podkolan biały Platanthera bifolia, lilia złotogłów Lilium martagon, gnieźnik leśny Neotia nidus-avis, wawrzynek wilczełykoDaphne mezereum, kłokoczka południowa Staphylea pinnata, paprotka zwyczajna Polypodium vulgare, pokrzyk wilcza jagoda Atropa belladonna, cebulica dwulistna Scilla bifolia, skrzyp olbrzymi Equisetum telmateia, a z 53 gatunków porostów 15 jest na „Liście roślin wymierających i zagrożonych w Polsce".
Objęty ochroną przełomowy odcinek potoku Hołubla, z odkrywkami geologicznymi, szczególnie interesujący jest w prawym podcięciu brzegu (widoczne są naprzemianlegle warstwy piaskowca i łupków fliszu karpackiego).
Położenie administracyjne: województwo podkarpackie, powiat przemyski, gmina Krasiczyn (obręb ewidencyjny Korytniki) oraz gmina Przemyśl (obręb ewidencyjny Wapowce).
Rezerwat „Skarpa Jaksmanicka"- o powierzchni 0,94 ha, został utworzony w celu ochrony kolonii lęgowej niezwykle rzadkiego ptaka - żołny Merops apiaster. W „Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt" żołna znajduje się na liście gatunków niższego ryzyka, ale bliskie zagrożeniu (NT). Lasy Nadleśnictwa stanowią jedynie otulinę kolonii lęgowej, która znajduje się na gruntach obcych.
Położenie administracyjne: województwo podkarpackie, powiat przemyski, gmina Medyka, obręb ewidencyjny Jaksmanice.
Rezerwat „Leoncina" – o powierzchni 8,67 ha, występuje w nim jedno z nielicznych w Polsce skupisk kłokoczki południowej Staphylea pinnata w jej naturalnym zasięgu. Kłokoczka południowa zasięgiem obejmuje południową i południowo-zachodnią Europę, Azję Mniejszą oraz Kaukaz. Należy do rodziny Staphyleaceae – kłokoczkowate, rodzaju Staphylea kłokoczka, którego jedynym przedstawicielem w Polsce jest kłokoczka południowa Staphylea pinnata (Szafer 1977). Całyobszar rezerwatu zajmuje typowy podzespół grądu Tilio-Carpinetum typicum. Flora rezerwatu liczy około 80 gatunków roślin naczyniowych, wśród których znajdują się rośliny rzadkie i chronione, m.in.: parzydło leśne Aruncus sylvestris, lilia złotogłów Lilium martagon, tojad dzióbaty Aconitum variegatum.
Położenie administracyjne: województwo podkarpackie, powiat przemyski, gmina Krasiczyn, obręb ewidencyjny Tarnawce.
W zasięgu terytorialnego działania Nadleśnictwa znajduje się ponadto pięć rezerwatów przyrody:
Rezerwat „Brzoza czarna w Reczpolu" – o powierzchni 2,66 ha , położony na terenie miejscowości Reczpol (gmina Krzywcza), obejmuje wyspowe stanowisko 41 egzemplarzy brzozy czarnej Betula obscura rosnących w zbiorowisku grądu Tilio-Carpinetum typicum. Brzoza czarna jest gatunkiem chronionym i rzadkim we florze Polski.
Rezerwat „Szachownica w Krównikach" - o powierzchni 16,67 ha, położony na terenie miejscowości Krówniki (gmina Przemyśl). Głównymi gatunkami porastającymi teren rezerwatu są rośliny łąkowe z klasy Molinio-Arrhenatheretea. Szachownica kostkowata w części północnej rezerwatu występuje pojedynczo, zaś w części centralnej i południowej jest gatunkiem dominującym.
Na całej powierzchni rezerwatu występuje również zakwitający jesienią zimowit jesienny Colchicum autumnale,a w południowej - kosaciec syberyjski Iris sibirica.
Rezerwat„Winna Góra"- o powierzchni 0,10 ha, położony na terenie miasta Przemyśla. Celem ochrony jest zachowanie stanowiska wisienki karłowatej Cerasus fruticosa, stepowego reliktu z okresu holoceńskiego.
Rezerwat „Jamy- o powierzchni 2,01 ha, położony na terenie miasta Przemyśla. Celem ochrony jest zachowanie płatów roślinności stepowej ze stanowiskiem rzadkiej rośliny – lnu austriackiego Linum austriacum.
Rezerwat „Kopystańka"- o powierzchni 188,88 ha, w tym grunty o pow. 42,24 ha znajdują się w zasięgu terytorialnym Nadleśnictwa Krasiczyn. Przedmiotem ochrony jest szczyt niezalesionej góry „Kopystańka" wraz z murawami kserotermicznymi i stanowiskiem ostrożenia siedmiogrodzkiego Cirsium decussatum oraz zbiorowisko buczyny karpackiej w formie podgórskiej.
Najnowsze aktualności
Informacja ze spotkania
Informacja ze spotkania
Takiej informacji nie planowaliśmy jeszcze w piątek.
Po kontroli poselskiej przeprowadzonej przez Pana Posła Adriana Zandberga dnia 9 czerwca (w trakcie której omówiliśmy wiele aspektów związanych z gospodarką leśną, w tym proces planowania zabiegów, zasad wyznaczania grubych drzew do usunięcia, prawa leśnego i wiele innych – przebieg spotkania nie był rejestrowany), jak informowaliśmy miało odbyć się kolejne spotkanie poświęcone gospodarce leśnej prowadzonej poprzez Nadleśnictwo Krasiczyn. Jednak o spotkaniu nic nie słychać, za to w międzyczasie, po raz kolejny zostaliśmy oskarżeni o zbrodnie na przyrodzie, ponieważ wycinamy drzewa, również grube.
Podczas spotkania zapadły również ustalenia dotyczące udostępniania dokumentów Nadleśnictwa. Pan Poseł Adrian Zandberg stwierdził, że skoro Nadleśnictwo Krasiczyn posiada dokumenty dotyczące planów zabiegów gospodarczych, w szczególności w zakresie wycinania grubych drzew, to naturalną konsekwencją powinno być występowanie przez zainteresowane organizacje o ich udostępnienie. Dotychczas IDK wystąpiła o dokumenty dotyczące wydzielenia 228-b i je otrzymała. Warto w tym miejscu jeszcze raz podkreślić, że decyzje leśniczego dotyczące grubych drzew podejmowane podczas szacunków brakarskich nie są przypadkowe. Nasze dokumenty nie są tajne, plany również.
Naszym zdaniem cała kwestia nie dotyczy tak naprawdę wartości przyrodniczych grubych drzew, czy wskazywanych w oficjalnym przekazie IDK i FDP negatywnym wpływie polskiego sposobu zagospodarowania lasu na poziom bioróżnorodności. Podstawowym, prozaicznym powodem działalności FDP i IDK jest nieakceptowanie gospodarki leśnej w jakiejkolwiek formie i to nie z przyczyn merytorycznych, ale czysto ideologicznych.
Bioróżnorodność nie jest tu w ogóle ważna.
Pan dr Antoni Kostka bardzo obrazowo przedstawił wpływ zorganizowanej, zaplanowanej działalności człowieka na poziom bioróżnorodności. Przedstawił to tak:
jeżeli dajmy na to obszar 30 tyś. ha będzie pozbawiony jakiejkolwiek ingerencji człowieka to jakąś bioróżnorodność mieć będziemy, jeżeli w tym obszarze wytniemy, jak to określił do zera np. 10 ha lasu to bioróżnorodność się zwiększy, ponieważ powstanie nowa nisza ekologiczna.
I tutaj Pan dr Kostka planował zakończyć omawianie przykładu. Dlatego postanowiliśmy dołożyć jeszcze jedną możliwość. A co w przypadku, kiedy, tak jak to się dzieje obecnie, na tych 30 tyś. ha część będzie nieużytkowana, część będzie lasem młodym, część starszym, o strukturze przerębowej, z enklawami łąkowymi, szlakami zrywkowymi itd.? Czy bioróżnorodność będzie większa czy mniejsza niż w pierwszych dwóch przykładach?
Cisza jaka zapanowała była najlepszą odpowiedzią na tak postawione pytanie.
Dopiero po chwili usłyszeliśmy, że to jednak najważniejsza jest „naturalność”.
Celem nie jest zatem utrzymanie obecnego stanu gatunków i ich siedlisk, które nie jest możliwe bez realizowanej od dziesięcioleci gospodarki leśnej łączącej wszystkie funkcje lasów.
Celem jest osiągnięcie stanu „NIE ROBIENIA NICZEGO”.
A jakie będą tego efekty w kontekście bioróżnorodności? To nie ma już żadnego znaczenia.
Tak samo jak nie będzie winnych zaniku gatunków lub ich siedlisk.
Na koniec cytat z Raportu Krytycznego, na który często powołuje się FDP: „Poza tym trzeba odpowiednio rozumieć cel, jakiemu przyświeca wdrażanie ochrony ścisłej. Nie jest nim maksymalizowanie liczby gatunków, które w danym reżimie ochronnym znajdą dogodne warunki do życia. Celem ochrony ścisłej jest umożliwienie rozwoju ekosystemu w oparciu o naturalne procesy, które często eliminują niektóre gatunki”.
